Rozdział VII

April jechała rowerem w dół zbocza, które prowadziło w stronę miasta. Był wyjątkowo rześki poranek, znacznie chłodniejszy niż te, do których zdążyła tu przywyknąć. Kioto w czasie pory letniej było jednym z najbardziej parnych miejsc pod słońcem, dlatego chłodny wiatr smagający ją teraz po twarzy stanowił naprawdę miłą odmianę.

Rower znalazła pod rezydencją. Nie miała pojęcia, do kogo może należeć, ale nie miała czasu się dowiadywać. Po prostu na niego wsiadła i pedałując ile sił w nogach popędziła do kliniki. Dziś był jej pierwszy dzień wolontariatu, a ona, niczym jakiś nieopierzony żółtodziób, najzwyczajniej w świecie zaspała. Zła na siebie i tę sytuację przyspieszyła jeszcze bardziej, w nadziei, że jakimś cudem uda jej się dotrzeć na czas.

Wszystko przez to, że przez pół nocy nie mogła zmrużyć oka. Wierciła się niespokojnie w łóżku, w głowie mając dziką gonitwę myśli, dotyczących szpitala, wyjazdu do Tokio, a przede wszystkim – Seijurou Akashiego. Nie mogła pozbyć się z głowy wspomnienia kolacji, na której wyjątkowo zebrali się wszyscy aktualni mieszkańcy rezydencji: ona, Anthony, Masao i Seijurou.

Jeśli chodziło o tego ostatniego to pomimo incydentu, który miał miejsce wcześniej tego samego dnia w bibliotece, zachowywał się tak, jakby nic się nie stało. Zdawało się, jakby po jego wzburzeniu nie pozostał najmniejszy ślad. Znowu emanował całkowitym spokojem i nawet zdobył się na uprzejme skinięcie głową w momencie gdy pojawiła się w jadalni. Zdziwiło ją to lekko, mimo, iż zakładała, że tak właśnie może się to skończyć.

Jednak to, co naprawdę ją zaniepokoiło, to dziwna atmosfera, która panowała między nim a jego ojcem. Na pierwszy rzut oka wszystko wydawało się w porządku. Rozmowa między nimi, choć może nieco zbyt oficjalna, toczyła się całkowicie płynnie, bez widocznych oznak, że coś jest nie tak, jak być powinno. Jednak im dłużej April ich obserwowała, tym trudniej było jej pozbyć się wrażenia, że miedzy ojcem a synem panuje jakieś osobliwe, dziwne do opisania napięcie. Tak jakby dzieli jakieś brzemię, którego postronne osoby takie jak ona i jej ojciec, nigdy nie mogłyby zrozumieć. I jeśli miała być szczera, to przyprawiało ją to o ciarki na całym ciele.

Gdy później, już na osobności próbowała poruszyć ten temat z Anthony’m, ten tylko zbył ją stwierdzeniem, że tacy już są Japończycy i nie ma co doszukiwać się u nich ciepłych rodzinnych uczuć. April zupełnie nie usatysfakcjonowało tłumaczenie ojca i nadal była przekonana, że to nie w japońskich konwenansach leży problem. Te zręczne unikanie swojego wzroku, ta sztywna uprzejmość i wyszukane zwroty, przywodziły jej na myśl oficjalne spotkanie dwóch polityków reprezentujących przeciwne partie. Nie mogła pojąć, że tak mogą wyglądać relacje panujące w rodzinie i miała niemiłe podejrzenia, że osobowość Seijurou ma z tym wszystkim poważny związek.

Gdy w końcu ogarnęło ją znużenie wywołane intensywnym snuciem teorii na temat sytuacji, których była świadkiem w tym domu, zapadła w dość niespokojny sen. Po kilku godzinach z pasma niekończących się koszmarów wybudziła ją nieśmiało jedna z pokojówek, twierdząc, że budzik w jej sypialni dzwoni już od pół godziny.

Teraz April przebierała pedałami ile sił w nogach, by zdążyć na umówioną godzinę. Za nic w świecie nie chciała zrobić wrażenia spóźnialskiej i nieobowiązkowej już pierwszego dnia wolontariatu. Spojrzała nerwowo na zegarek znajdujący się na lewym nadgarstku. Za trzy minuty ósma. Po kilku sekundach, jakby w odpowiedzi na jej rozpaczliwe myśli, przed jej oczami wyrosła sylwetka znajomego budynku. Przyjęła ten widok z bezbrzeżną ulgą i po chwili znajdowała się już na parkingu pod kliniką. W ekspresowym tempie zeskoczyła z roweru i niedbałe przypięła go do stojaka, po czym dosłownie rzuciła się drzwi wejściowych. Pozdrawiając recepcjonistkę ruchem dłoni pognała schodami na trzecie piętro i po niecałych dwóch minutach stała pod drzwiami prowadzącymi do gabinetu ordynatora. Całe szczęście, że była wzrokowcem i doskonale pamiętała, gdzie ostatnio rozmawiała z mężczyzną.

Nieziemsko zdyszana zerknęła na zegarek. Właśnie wybiła ósma. Przygładzając włosy i starając się uspokoić oddech, zastukała w drzwi trochę energiczniej niż planowała. Po chwili usłyszała przytłumione zaproszenie i wgramoliła się niezdarnie do przestronnego gabinetu, po drodze potykając się o własne nogi.

– Wyglądasz okropnie dziewczyno– powiedział na przywitanie ordynator oddziału onkologii, którego miała przyjemność poznać kilka dni temu. – Uciekałaś przed stadem byków?

Słysząc życzliwość w jego głosie, April roześmiała się głośno i podeszła bliżej jego biurka. Ordynator siedział wygodnie rozłożony w obrotowym fotelu i przyglądał jej się z wesołym błyskiem w oczach. Nazywał się Henry Banks i był siwawym, przysadzistym mężczyzną o poczciwej twarzy. Już przy pierwszym ich spotkaniu zyskał jej sympatię, a w tym momencie te uczucie tylko się pogłębiło.

Dopiero teraz uzmysłowiła sobie, jak bardzo brakowało jej tej przyjaznej otwartości, którą cechowali się Amerykanie. Przebywając w Japonii ciężko było uświadczyć podobnego podejścia do życia.

– Powiedzmy, że na opak rozumiem pojęcie robienia dobrego wrażenia i pierwszego dnia w nowym miejscu pracy zawsze staram się wyglądać tak okropnie, jak tylko się da. – odpowiedziała nadal lekko zdyszana i zachęcona ruchem jego dłoni przysiadła na krześle po przeciwnej stronie biurka.

– To dobrze, właśnie takich ludzi potrzebujemy w tym miejscu – pokiwał głową i oboje się roześmiali. Wyglądało na to, że posiadali bardzo podobne poczucie humoru. – A więc… Zanim zaczniesz na dobre… Właściwie wszystkie istotne informacje przekazałaś mi wcześniej. Chciałbym tylko poznać twoją motywację. Dlaczego zostałaś wolontariuszką?

– Och… Gdy miałam około 7 lat moja mama zachorowała, więc często przebywałam w szpitalach.  – odpowiedziała gładko, choć poczuła lekkie ukłucie w sercu na wspomnienie tamtego przykrego okresu. – Pamiętam, że raz zawędrowałam na oddział onkologii dziecięcej i zobaczyłam tam mnóstwo łysych dzieci. Jednak nie tyle uderzył mnie brak włosów, ale ich blade, przeraźliwie smutne buzie. Nie mogłam o tym zapomnieć…– przymknęła powieki i ścisnęła mocniej poły swojej kolorowej sukienki –… i gdy kilka lat później nadarzyła się okazja, by zostać wolontariuszką, pomyślałam, że to jest to. Że w końcu mam szansę coś zdziałać, sprawić, by te dzieciaki choć na chwilę zapomniały o swojej chorobie. Zostałam wolontariuszką bo chciałam… podarować im trochę nadziei. I nadal chcę to robić. To wszystko.

Jej głos był pełen siły i przekonania, jednak to co powiedziała nie do końca pokrywało się z prawdą. April zawsze starała się być szczera w równym stopniu ze sobą co z ludźmi wokół, jednak tym razem zdecydowała się pominąć pewne szczegóły. Jakoś nie czuła, by pierwszy dzień pracy był odpowiednim czasem na przywoływanie pewnych zdarzeń.

Banks pokiwał głową ze zrozumieniem.

– Więc wszystko jasne. Jak radzisz sobie ze śmiercią pacjentów? – zapytał po chwili rzeczowo.

– Przez te lata nauczyłam się, że nie zawsze mamy na nią wpływ. To bolesne uczucie, gdy traci się… pacjenta, jednak trzeba iść dalej. Inni też potrzebują pomocy. Osobiste uczucia nie mogą przeszkadzać w pracy. Zrozumiałam to… jakiś czas temu.

– Cieszę się, że masz do tego takie podejście. To bardzo rozsądne z twojej strony.

April spojrzała na niego spod lekko przymkniętych powiek. Nadal wpatrywał się w nią z tą samą dobrodusznością, jednak teraz w jego wzroku wyraźnie dostrzegła jeszcze coś innego. Od razu zrozumiała, że ordynator odczytał z jej słów więcej, niż planowała mu przekazać. Miała jednak szczerą nadzieję, że mężczyzna nie będzie się o nic dopytywał.

Po chwili Banks podniósł się z fotela i poprawił przekrzywioną plakietkę na swojej piersi.

– Więc to koniec przesłuchania? – zapytała, czując lekką ulgę.

Ordynator zaśmiał się i zgarnął z blatu biurka białą teczkę.

– Żałuję, że nie możemy dłużej porozmawiać, ale pacjenci czekają. Wybierzemy się teraz na obchód i po drodze wyjaśnię ci co i jak.

April pokiwała energicznie głową i poderwała się z fotela. Była gotowa do działania.

Gdy wędrowali od jednej sali do drugiej, Banks objaśniał jej rzeczowym tonem kwestie funkcjonowania szpitala i szczegóły dotyczące jej obowiązków. Większość dzieci, do których zaglądali jeszcze spała, więc April nie miała zbyt wielu okazji, by z którymś z nich porozmawiać. Przykro jej było patrzeć na te wszystkie wygolone główki, blade buzie i spierzchnięte usta, jednak pamiętała, że jej praca nie ma opierać się na współczuciu, a na realnej pomocy tym dzieciakom.

– Czy to nie jest trochę dziwne, że Kioto przyciąga aż tyle obcokrajowców? – zapytała później, gdy wchodzili do kolejnej z rzędu sali. Dotychczas nie zauważyła ani jednego dziecka o azjatyckiej urodzie.

– Tak właściwie to leczą się tu dzieci z rodzin obcokrajowców mieszkających w różnych zakątkach Japonii, nie tylko w Kioto. Jedynie w Tokio jest jeszcze podobna placówka, z tym, że znacznie mniejsza i znacznie mniej nowoczesna.

April pokiwała głową ze zrozumieniem i zajrzała w głąb przestronnej sali z kolorowymi ścianami.

Na łóżku stojącym pod oknem leżał mały chłopiec o kaukaskiej urodzie. Jako jedno z nielicznych, przebywających na oddziale dzieci miał na głowie włosy. Nie spał, wpatrując się z zainteresowaniem w swoich gości.  

– Czy to moja nowa opiekunka? – zapytał ożywionym głosem i podniósł się do pozycji siedzącej. April uśmiechnęła się do niego przyjaźnie i podeszła bliżej jego łóżka. Chłopiec miał nie więcej niż 6 lat. Był nieco blady, jednak jego błyszczące oczy i jasne, gęste pukle świadczyły o tym, że jest w znacznie lepszym stanie, niż reszta dzieci, które zdążyła tu zobaczyć. – Wygląda jakoś śmiesznie…

Ordynator zaśmiał się na te szczere stwierdzenie i zaczął przeglądać jego kartę pacjenta.

– Allen, to jest April, od dziś będzie pracować w szpitalu. Twoja opiekunka zjawi się po południu. – wytłumaczył mu łagodnym głosem i spojrzał na niego badawczo. – Jak się dziś czujesz?

Chłopiec nagle spochmurniał i opadł z powrotem na błękitną pościel. Widząc jego zaciśnięte usta, April przycupnęła delikatnie na skraju jego łóżka.

– Cześć Allen.

Chłopiec nadal milczał, wpatrując się w nią z niepewnością w oczach.

– Jesteś lekarzem? – zapytał w końcu cicho.

– Nie.

– Tak myślałem, lekarze tak nie wyglądają.

– A jak?

– Nie noszą takich fajnych, kolorowych ubrań.

April uśmiechnęła się pogodnie i spojrzała na swoją sukienkę. Była niebieska z nadrukowanym wzorem misia pandy. Zawsze wkładała ją na pierwsze spotkanie z dziećmi.

–Podoba ci się?

Chłopiec pokiwał nieśmiało głową.

– Ja też uważam, że jest super. – powiedziała śmiejąc się i małemu Allenowi po chwili udzielił się jej dobry humor.

– Jeśli nie jesteś lekarzem, to kim? – zapytał odważniej, wpatrując się w nią z zaciekawieniem.

– Przyszłam tu po to by być twoją przyjaciółką. Twoją i innych dzieci, które tu tymczasowo mieszkają. Myślisz, że to okej?

Chłopiec wyglądał, jakby intensywnie zastanawiał się nad znaczeniem jej słów, jednak po chwili skinął głową.

– Myślę, że tak.

Banks chrząknął i spojrzał na April.

– Myślę, że poradzisz już sobie sama. W razie pytań zwróć się do pielęgniarek lub lekarzy. Wszyscy tu z chęcią ci pomogą.  

April uśmiechnęła się pogodnie i skinęła głową.

– Dziękuję.

Ordynator opuścił salę Allen’a i April spojrzała z powrotem w zielone oczy chłopca.

– To co Allen, chcesz pogadać o czymś fajnym?

Chłopiec się rozpromienił a ona pierwszy raz od dłuższego czasu poczuła, że jest dokładnie tam, gdzie być powinna. I była z tego powodu bardzo, bardzo szczęśliwa.

~*~

W rezydencji Akashich rozbrzmiewała cicha melodia grana na fortepianie. Seijurou siedział przy instrumencie znajdującym się w pokoju bawialnym i od godziny szlifował wyjątkowo trudną kompozycję Straussa. Wprawnymi ruchami przesuwał palcami po kolejnych klawiszach, wydobywając z nich odpowiednie dźwięki. Właśnie miał przejść do najbardziej skomplikowanej części utworu gdy nagle przerwał a jego dłonie zawisły w powietrzu. Wyprostował plecy i wbił wzrok w oparte na pulpicie nuty.

– Słucham, Konako…?

Odwrócił powoli głowę i spojrzał w stronę stojącej w wejściu gosposi. Dziewczyna patrzyła na niego lekko speszona, zachodząc w głowę jak zorientował się, że od dłuższej chwili znajdowała się za jego plecami.

– Paniczu Seijurou, proszę mi wybaczyć, ale obiad został podany.

– Dziękuję, zaraz przyjdę.

Konako skłoniła głowę i szybko opuściła pomieszczenie. Ostatnio wyjątkowo nie przepadała za przebywaniem w jego towarzystwie dłużej, niż to było konieczne. Zawsze ją onieśmielał, ale od momentu, gdy zamieszkała tu April, przeważnie był w bardzo dziwnym nastroju.

Seijurou wstał niespiesznie z obitego perkalem stołka i delikatnym ruchem zamknął pokrywę fortepianu. Nie lubił, gdy musiał przerywać jakąkolwiek czynność w kluczowym momencie, ale zimnego posiłku też nie miał ochoty jeść.

Opuścił bawialnię, ostatni raz zerkając w stronę czarnego, błyszczącego fortepianu i skierował się do jadalni. Zupełnie tak samo jak przy śniadaniu, zastał stół nakryty tylko dla jednej osoby. Przez chwilę miał ochotę zapytać Konako, czy April nadal jest nieobecna, jednak szybko zrezygnował z tego zamiaru. Skoro podano posiłek tylko dla niego, to było oczywiste, że dziewczyna jeszcze nie wróciła stamtąd, gdziekolwiek teraz przebywała, a on nie chciał wydać się nadmiernie zainteresowany jej osobą. Bo przecież nie był. Nie obchodziło go w najmniejszym stopniu, gdzie mogła się włóczyć od samego rana, jednak bądź co bądź, był trochę zaskoczony jej nieobecnością. Trudno mu było nie zauważyć, że pierwszy raz od kilku dni nikt za nim nie łazi i nie zadaje dziwnych pytań. Na początku przeszło mu przez myśl, że może wtedy w bibliotece przemówił jej trochę do rozsądku i postanowiła dać mu spokój. Szybko jednak porzucił tę teorię, zważając na to, że dziewczyna należała do najbardziej upartych osób świata i nie sądził, by tak łatwo zrezygnowała z zadręczania go swoją uciążliwą obecnością.

Kurczak po seczuańsku przygotowany przez Konako pachniał wyjątkowo dobrze. Seijurou przysiadł z namaszczeniem do stołu i zabrał się za jedzenie. Powoli przeżuwał każdy kęs rozkoszując się delikatnym smakiem kruchego mięsa. W jadalni panowała cisza i miał wrażenie, jakby jego ojciec wcale nie przyjechał na początku sierpnia i nie obwieścił mu, że przez jakiś czas będą gościć tu dwoje Anglików. Nie miał pojęcia ile potrwa ten stan spokoju, ale napawał się nim póki miał ku temu okazję. Stojący w rogu zegar wskazywał na 2:15 po południu. Seijurou przełknął ostatni kęs posiłku i w elegancki sposób otarł usta chusteczką. Dokończył stojące w kieliszku wino, które mimo swej niepełnoletności zawsze pił do obiadu, po czym wstał od stołu. Po drodze do wyjścia bez słowa wyminął Konako, która niepostrzeżenie pojawiła się w jadalni by posprzątać po posiłku. Kładąc dłoń na klamce drzwi odwrócił głowę i spojrzał na pochyloną nad stołem gosposię.

– Konako-san. Dziękuję za posiłek, kurczak był naprawdę wyśmienity. – powiedział miękkim głosem i nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź wyszedł z pomieszczenia. Ogromny hol świecił pustkami, jednak przez uchylone drzwi wejściowe usłyszał jakieś dziwne poruszenie. Mając nieodparte wrażenie, że nie zwiastuje to nic przyjemnego, wyszedł przed rezydencję. Strapiony kamerdyner tłumaczył coś szybko stojącym wokół niego pokojówkom, które miały równie niepocieszone miny.

– Coś się stało?

Rozmowy natychmiast ucichły a kamerdyner, obrzucając pokojówki ostrzegawczym spojrzeniem, wyszedł przed szereg i pokłonił przed nim głowę.

– Paniczu Seijurou, nie wiem jak to się stało ale… zniknął pański rower. Wystawiłem go rano z garażu, żeby naoliwić łańcuch i poszedłem po smar, jednak gdy wróciłem, to roweru już nie było.

Seijurou skrzyżował ramiona na piersi i wbił w mężczyznę twarde spojrzenie.

– Dlaczego nikt nie poinformował mnie o tym wcześniej? Chyba wiecie, że popołudniu miałem nim jechać na trening. Która jest godzina?

– Dochodzi w pół do trzeciej, paniczu. – odpowiedział kamerdyner i ponownie pochylił przed nim głowę. – Proszę o wybaczenie, myśleliśmy, że szybko się znajdzie i nie chcieliśmy panicza niepotrzebnie niepokoić.

– Szukaliście go przez osiem godzin? – zapytał z powątpiewaniem, ściągając brwi. Miał już swoje podejrzenia, związane z tajemniczym zniknięciem roweru. – Nieważne. O 17 mam trening. Po prostu znajdź mi do tego czasu inny rower.

Kamerdyner pokiwał żarliwie głową a stojące za nim pokojówki odetchnęły z ulgą.

Seijurou westchnął lekko i rozluźnił napięte ramiona.

– Następnym razem po prostu mi powiedzcie. – powiedział już łagodniejszym tonem i wrócił do środka.

Wrażenie, że wszystko jest po staremu zniknęło bezpowrotnie. Nawet jeśli April van Rosenberg nie było w pobliżu to i tak sprawiała same kłopoty. Najwyraźniej w przywłaszczaniu sobie cudzych rzeczy także nie widziała żadnego problemu. Z całych sił próbował nie zawracać sobie nią głowy, a gdy w końcu mu się to udawało, ona zawsze robiła coś, co wyprowadzało go z równowagi.

Nie miał ochoty dociekać dlaczego wzięła bez pozwolenia jego rower i gdzie się nim udała. Gdy w końcu zjawi się w domu, zamierzał dać jej do zrozumienia, że takie postępowanie nie jest mile widziane.  

Jak się okazało, nastąpiło to o wiele później niż przypuszczał. Zdążył wybrać się na trening, wrócić z niego i zjeść kolację. W międzyczasie zjawili się jego ojciec i Anthony, jednak ten drugi wcale nie wydawał się być zaskoczony długą nieobecnością córki a Seijurou nie miał zamiaru go o to wypytywać.

Dopiero około godziny 22, gdy w swojej sypialni kończył pisać sprawozdanie z wakacyjnego spotkania rady uczniowskiej Rakuzan, usłyszał ciche pukanie do drzwi. Będąc przekonanym, że to pokojówka, nawet nie przerwał wykonywanej czynności.

– Wejść.

Drzwi otworzyły się cicho jednak przez dłuższą chwilę do jego uszu nie dobiegał żaden inny odgłos.

– Cześć.

Ręka w której trzymał długopis zawisła kilka milimetrów nad kartką papieru. Powoli odwrócił głowę i ujrzał stojącą w progu April. Jej długie włosy były w totalnym nieładzie a dziwna, niebieska sukienka, pognieciona chyba w każdym możliwym miejscu, wyglądała jak psu z gardła wyjęta. Dziewczyna uśmiechała się do niego przyjaźnie a on poczuł nieodpartą ochotę potrząśnięcia jej ciałem.

Dlaczego do cholery ona zawsze się do niego uśmiecha w taki sposób? Jakby byli przyjaciółmi…?

– To ty.

Podniósł się z krzesła, jednak nie zrobił kroku w jej stronę.

– Słyszałam, że ukradłam dziś twój rower a ty miałeś jechać nim na trening. Mogę usiąść? – zapytała, kierując wzrok na kremową kanapę po prawej.

Seijurou prychnął w odpowiedzi, czując narastającą w nim irytację.

– Tylko żartowałam, nie mam zamiaru naruszać twojej sfery intymnej. Pewnie kazałbyś później wymienić tapicerkę. – Zaśmiała się wesoło z własnego żartu jednak po chwili spoważniała. – Wybacz, że wzięłam go bez pozwolenia. Byłam w podbramkowej sytuacji.

– To wszystko? – zapytał mierząc ją lodowatym spojrzeniem.

– Nie. – odpowiedziała. – Chciałam zapytać jak minął ci dzień. Robiłeś dziś coś fajnego? Jakieś polowanie na zające? Wspinaczka górska? Skoki spadochronowe?

Jej spojrzenie było życzliwe, jednak w jej głosie wyczuł zakamuflowaną złośliwość.

– Znowu próbujesz ze mnie kpić.

– Skądże.

– Myślisz, że mi dokuczysz… No cóż, w takim razie nie będę wyprowadzać cię z błędu. Nie mam ochoty tracić czasu na tłumaczenie ci oczywistości.

– Szkoda. – stwierdziła tylko i wzruszyła ramionami. – Więc powiesz mi jak spędziłeś dzień?

Seijurou popatrzył na nią ze znużeniem w oczach, mając już po dziurki w nosie prowadzenia z nią tej jałowej rozmowy.

– Robiłem dziś wiele rzeczy. Nikt mi nie przeszkadzał.

April uśmiechnęła się lekko, nie zwracając uwagi na jego wyniosły ton.

– Domyślam się, Seijurou Akashi. Jednak chcę żebyś wiedział, że ja mimo wszystko lubię spędzać z tobą czas. Jest… wesoło. Mam nadzieję, że w najbliższym czasie znajdzie się ku temu jakaś okazja.

Jakaś okazja…?, pomyślał z niedowierzaniem. Poza dniem dzisiejszym nie odstępowała go nawet na krok i ona rozpatrywała to w ramach jakiejś okazji…?

– No cóż, robi się późno, a ja jestem dość zmęczona. Do zobaczenia jutro! – mrugnęła do niego okiem, po czym odwróciła się na pięcie, a jej długie jasne włosy zafalowały miękko na plecach.

– Nie bierz więcej mojego roweru. Ani żadnej rzeczy, która do mnie należy.

– Nie martw się. – rzuciła przez ramię zanim zniknęła za drzwiami. – Następnym razem pójdę na piechotę.

Seijurou westchnął przeciągle i przymknął powieki, myśląc z niechęcią o kolejnym dniu w jej towarzystwie.

Jednak ku jego zdziwieniu, następnego dnia April znowu nie było od samego rana. I kolejnego dnia też. Następnego po nim także. W sumie widywał ją tylko późnymi wieczorami, gdy w towarzystwie swego ojca spacerowała po ogrodzie, lub siedziała z nim w salonie, wesoło o czymś dyskutując.

W końcu mógł cieszyć się świętym spokojem. Nikt go nie zaczepiał, nie chodził za nim, nie zadawał dziwnych pytań. Było dokładnie tak, jak sobie tego życzył. Mimo wszystko kilkakrotnie złapał się na tym, że zastanawia się nad powodem tajemniczej nieobecności dziewczyny. Choć irytowało go to i czuł się z tego powodu samym sobą zawiedziony, to mimowolnie zaczął odczuwać pewną ciekawość. Nikt jednak nic na ten temat nie mówił, a on nie miał zamiaru pytać. Zwłaszcza jej.

~*~

W piątek po południu, gdy Seijurou siedział samotnie w bibliotece, czytając jakąś wyjątkowo nieciekawą powieść, usłyszał, że ktoś wchodzi do pomieszczenia. Podniósł wzrok znad książki, a jego oczom ukazał się Anthony van Rosenberg. Zdziwiło go to lekko, bo nie zauważył nawet kiedy on i jego ojciec wrócili z firmy.

– Witaj Seijurou. – przywitał go z uśmiechem i rozejrzał się po pomieszczeniu z uznaniem w oczach. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam.

Seijurou odłożył książkę i uprzejmie odwzajemnił jego uśmiech. O ile jego córkę uznawał za nieznośną ignorantkę, to nie miał najmniejszego powodu, by tak samo myśleć o nim. Mimo, że nie miał zbyt wielu okazji by z nim porozmawiać, to szanował fakt, że mężczyzna posiadał nienaganne maniery i dobrze znał się na interesach.

– Nie przeszkadza pan. – odrzekł i ręką wskazał mu miejsce na fotelu obok. – Czy mogę w czymś pomóc?

– Och, nie. – zaprzeczył szybko i podszedł do najbliższego regału z książkami. – Wcześniej tu nigdy nie byłem i wpadłem się tylko rozejrzeć. Wasz księgozbiór jest doprawdy imponujący.

– Dziękuję.   

Anthony pokręcił się jeszcze przez chwilę między regałami i wrócił do miejsca w którym siedział Seijurou.

– Tak właściwie to… Nie wiem czy wiesz, ale jutro wybieramy się na dwa dni do Tokio.

Seijurou skinął twierdząco głową, bo poprzedniego wieczora został o tym poinformowany przez ojca.

– Co prawda Masao mówił, że masz inne zajęcia… – kontynuował mężczyzna patrząc na niego uważnie – Ale może jednak masz ochotę wybrać się z nami? April na pewno ucieszyłaby się z twojego towarzystwa.

Seijurou skrzywił się w duchu na ostatnie stwierdzenie jednak nie dał po sobie niczego poznać.

– Z chęcią odwiedziłbym mój dom rodzinny, ale niestety mam inne zobowiązania tu na miejscu – odpowiedział dyplomatycznie na co Anthony pokiwał głową ze zrozumieniem.

– Oczywiście. No trudno. Cóż, w takim razie zbieram się, idę zwiedzić okolicę, może gdzieś po drodze spotkam swoją córkę.  

– Gdzie ona… jest? – pytanie padło z ust Seijurou zanim zdążył się zorientować.

Anthony popatrzył na niego wyraźnie zaskoczony ale po chwili zaśmiał się cicho.

– Och, czyli nic ci nie powiedziała? No cóż, to dość dziwne, ale… Skoro sama się nie zdradziła, to ja także nic nie będę na ten temat mówić. Kto wie, co siedzi w jej głowie. Może uważa, że to jakaś wielka tajemnica. – odpowiedział dziwnie się uśmiechając. – Musisz sam ją o to zapytać.

Pożegnał się z nim ruchem dłoni i opuścił bibliotekę sprężystym krokiem. Seijurou patrzył jeszcze chwilę na zamykające się za nim drzwi, nadal nie mogąc uwierzyć, że w ogóle zadał takie pytanie.

~*~

W sobotę April wstała z samego rana podekscytowana niczym małe dziecko. Krzątała się niespokojnie po pokoju, ze zniecierpliwieniem wypatrując godziny wyjazdu do Tokio. Ostatnie dnie spędzała od rana do wieczora w szpitalu i jeśli miała być ze sobą szczera, to powoli odczuwała pierwsze oznaki przepracowania. Uwielbiała przebywać z tymi dzieciakami, jednak jak zwykle narzuciła sobie bardzo długie godziny pracy i teraz czuła, że dwudniowa przerwa dobrze jej zrobi. Zwłaszcza, że miała spotkać się z dawno nie widzianym przyjacielem.

Tak jak przewidywała, Taiga początkowo nie mógł uwierzyć w wiadomość o jej wizycie, jednak gdy w końcu go przekonała, sprawiał wrażenie bardzo uszczęśliwionego tym faktem.

Ostatni raz widzieli się prawie dwa lata temu, gdy jeszcze mieszkała z ojcem w Los Angeles i teraz zastanawiała się, czy jej przyjaciel bardzo się zmienił od tego czasu. Co prawda wymieniali się wiadomościami, jednak to oczywiście nie było to samo, co spotkanie twarzą w twarz. A ona bardzo tęskniła za jego poczciwą buzią, choć pewnie teraz ta buzia znacznie zmężniała.

– Ciekawe, czy ma już zarost… – zaczęła się zastanawiać na głos i zachichotała do własnych myśli, bo jakoś nie mogła go sobie wyobrazić z brodą.

Punkt ósma zeszła na śniadanie i zawiedziona spostrzegła, że Seijurou nie było przy stole. Miała nadzieję pożegnać się z nim przed wyjazdem, zwłaszcza, że ostatnimi dniami widywała go tylko przelotem.

– Jesteś gotowa? – zapytał jej ojciec zaglądając w pośpiechu do jadalni gdy właśnie kończyła posiłek.

April pokiwała żwawo głową i zerwała się z krzesła. Chwyciła przygotowaną wcześniej torbę i wybiegła przed rezydencję, gdzie stał zaparkowany czarny, elegancki samochód. Spojrzała ostatni raz w stronę domu, jednak Seijurou nie pojawił się na horyzoncie, więc ponaglana przez ojca zapakowała się w końcu na siedzenie pasażera. Masao Akashi dał kierowcy znak, że mogą jechać i samochód ruszył z podjazdu z cichym chrzęstem żwiru pod kołami.

Po kilku godzinach jazdy, które April na zmianę przespała i przegadała z ojcem, w końcu znaleźli się w Tokio. Z rosnącym podnieceniem wychylała się przez okno i głośno komentowała mijane krajobrazy i zabudowania. Masao wyglądał na lekko podirytowanego jej ożywioną paplaniną, jednak April za nic w świecie nie mogła poskromić swojego zachwytu tym pięknym miastem. Gdy w końcu zatrzymali się na jej prośbę gdzieś w centrum, April miała wrażenie, jakby znalazła się na Times Square w Nowym Jorku. Tu także wszystko było takie kolorowe a chodniki i ulice zalewała cała masa ludzi.

– Niedaleko umówiłam się z Taigą. – powiedziała półprzytomnie w stronę ojca, czując lekkie odurzenie otaczającymi ja zewsząd kolorami.

– Jesteś pewna, że trafisz? – zapytał z troską Anthony, patrząc z lekkim powątpiewaniem w jej rozbiegane oczy.

– On po mnie przyjdzie, jedźcie już gdzie macie jechać.

– Jak już skończysz, to zadzwoń po kierowcę, zrozumiałaś?

– Tak, tak. – machnęła nonszalancko ręką. Ledwo do niej docierały słowa ojca.

Anthony pokręcił głową widząc nadmierne zaaferowanie córki, jednak po chwili uśmiechnął się pobłażliwie i wsiadł z powrotem do samochodu. April pomachała mu na pożegnanie nawet nie patrząc w stronę odjeżdżającego auta. Gdy pierwsze podniecenie nowym miejscem opadło, zamknęła oczy i odetchnęła pełną piersią. Do jej nozdrzy dostało się ciężkie powietrze przepełnione spalinami, jednak zupełnie jej to nie przeszkadzało. Tak jak to, że co chwilę była potrącana przez idących tłumnie przechodniów. Po kilku minutach napawania się tym unikalnym doświadczeniem April spojrzała na zegarek. Miała godzinę na to, by dotrzeć w umówione miejsce. Nie lubiła okłamywać ojca, jednak chciała sobie zrobić małą wycieczkę po mieście a on z pewnością niepotrzebnie by się zamartwiał, gdyby mu o tym powiedziała. Kierując się zgodnie z nawigacją w telefonie, którą nauczyła się obsługiwać specjalnie na tę okazję, ruszyła zatłoczonym chodnikiem, wykręcając z ciekawości głowę na wszystkie stronę. Po jakichś 20 minutach marszu znalazła się poza ścisłym centrum, lub tak jej się po prostu wydawało, gdyż ulice były już mniej zatłoczone, a architektura bardziej tradycyjna. Walczyła ze sobą, by nie zatrzymywać się przy każdej mijanej świątyni, muzeum lub jakimkolwiek innym budynkiem, który równie dobrze mógł być po prostu czyimś domem. Wszystko ją tu niezmiernie interesowało, jednak nie chciała spóźnić się na spotkanie z Taigą. Po kolejnych 15 minutach marszu nawigacja łaskawie poinformowała ją, że znalazła się u celu. April rozejrzała się wokół, upewniając się, czy dobrze trafiła. Był to szeroki, wybrukowany bulwar otoczony z dwóch stron różnego rodzaju restauracjami, barami i pubami. Tutaj także było dość tłumnie i gwarno i po kilku średnio przyjemnych stłuczkach, April zdecydowała się przysiąść na stojącej nieopodal ławeczce by nikomu nie tarasować drogi. Nie miała pojęcia gdzie się znajduje a nazwy pojawiające się w nawigacji niewiele jej mówiły, jednak jakoś niespecjalnie się tym przejmowała. Po prostu chłonęła widok rozpościerający się przed jej oczami, ciesząc się trwającą chwilą.

Powoli dochodziła godzina spotkania i April zaczęła niecierpliwie rozglądać się na wszystkie strony. W końcu po kilku minutach dostrzegła na horyzoncie osobę, której wyczekiwała z takim wytęsknieniem. Poderwała się z miejsca i zaczęła biec w tamtą stronę. Chłopak był niebywale wysoki a jego twarz miała znacznie ostrzejsze rysy niż pamiętała, jednak nie miała najmniejszej wątpliwości, że to był Taiga Kagami. Stał w towarzystwie jakiegoś niewysokiego chłopaka i wyciągał szyję rozglądając się nerwowo. Będąc kilka metrów od niego April zaczęła machać rękoma jak oszalała i krzyczeć jego imię. Spojrzał w jej stronę a jego twarz pojaśniała w szerokim uśmiechu. Dwoma susami pokonał dzieląca ich odległość i po chwili trzymał ją w ramionach śmiejąc się gardłowo.

– April! – wykrzyknął radośnie i po chwili wypuścił ją ze swojego żelaznego uścisku. April chciała coś powiedzieć, jednak głos uwiązł jej w gardle i poczuła nieprzyjemne łaskotanie w nosie. Uśmiechnęła się tylko wzruszona, walcząc z cisnącymi się do oczu łzami. Dopiero teraz tak naprawdę odczuła, jak bardzo tęskniła za jego poczciwą twarzą.

– Taiga… – powiedziała w końcu ledwo słyszalnie i z nadmiaru emocji zaczęła śmiać się jak oszalała. Wydawało jej się, że kilku przechodniów przystanęło, z zainteresowaniem obserwując tę scenę, jednak niewiele ją to obeszło. Gdy w końcu się opanowała, zadarła głowę i spojrzała z uczuciem w jego ciemne oczy. – Jak dobrze cię w końcu zobaczyć.

– Ciebie też. – odpowiedział miękko, po czym wyszczerzył do niej swoje białe zęby. April chciała natychmiast powiedzieć mu milion różnych rzeczy i gdy już otwierała usta by zacząć jakąś bezładną paplaninę, za jego plecami dostrzegła chłopaka, w którego towarzystwie stał wcześniej. To trochę orzeźwiło jej umysł i pozwoliło na zebranie myśli. Odetchnęła głęboko i potrząsnęła głową.

– Cześć! Jesteś przyjacielem Taigi? – zapytała otwarcie, uśmiechając się do niego zachęcająco. Chłopak popatrzył na nią zaskoczony i najwyraźniej chciał coś odpowiedzieć, jednak Taiga natychmiast mu to uniemożliwił swoimi dzikimi krzykami.

– To niemożliwe! – darł się zszokowany, patrząc to na nią, to na niego. – Ty go widzisz?!  

April roześmiała się rozbawiona jego dziwną reakcją, jednak po chwili posłała mu karcące spojrzenie.

– Taiga, przecież on ma niebieskie włosy! – powiedziała lekko ściszonym głosem i przeniosła wzrok z powrotem na drugiego chłopaka. – Jak mogłabym nie zauważyć kogoś takiego…? Swoją drogą ostatnio mam szczęście do takich kolorowych osób… – mruknęła do siebie, przywołując w pamięci szkarłatne kosmyki Seijurou.

Znajomy Taigi wydawał się być lekko zdezorientowany zaistniałą sytuacją, jednak po chwili ukłonił przed nią głowę.

– Jestem Kuroko Tetsuya, miło mi cię poznać. – przedstawił się po angielsku z zabawnym akcentem.

– Mi również miło, Tetsuya. Jestem April van Rosenberg. – podała mu dłoń z uśmiechem, patrząc w oczy tak błękitne i czyste, jak letnie, bezchmurne niebo.

--------------------------------------------------

Tak na to czekałam (i ufam, że Wy też)... i w końcu jest!!! Dochodzi trzecia w nocy a ja mrużąc nieprzytomnie oczy wprowadzam ostatnie poprawki. 

Wczoraj wróciłam na wakacje do domu. Myślałam, że w końcu będę mogła poświęcić całe dnie na pisanie, ale gdzie tam! Ciągle tylko słyszę: Heileen przynieś buraki, Heileen obierz ziemniaki, Heileen podlej ogórki. I tak latam jak szalona w tę i z powrotem i co przysiądę, to znowu jestem potrzebna marchewkom czy innym warzywom. Dlatego też muszę blogować po nocy, jednak póki nie wyzionę ducha z przepracowania, zupełnie mi to nie przeszkadza. 

Kurcze blade, już jasno za oknem się robi. 

Idę w końcu spać, a Wam życzę miłego czytania! 

Ciao!!! :*