Rozdział X (I)

Miała wrażenie, że otacza ją czterdzieści odcieni zieleni. Z trudem odgarniała bujne, smagające ją po twarzy gałązki młodego wrzosu i niezmordowanie parła przed siebie. Wiedziała, że kończy jej się czas, a przecież miała się z kimś spotkać. Pod bosymi stopami wyczuła skalne podłoże i z ulgą stwierdziła, że malachitowa gęstwina zaczyna stopniowo się przerzedzać. Zrobiła jeszcze kilka kroków i przystała, rozglądając się wokół niepewnie. Oto stała na skraju klifu a przed jej oczami rozciągał się bezkresny ocean. Niebo było szarawe, zasunięte ciężkimi chmurami i zdawało się wisieć tak nisko, jakby lada moment miało spaść jej na głowę. Z wahaniem spojrzała w przepaść. Hen, daleko w dole, groźne, spienione fale wściekle rozbijały się o podnóża spiczastych skał. Ten widok napawał ją strachem, a jej serce zaczęło bić jak oszalałe, gdy nagle uświadomiła sobie, że musi skoczyć w dół. Nie było przecież innej drogi, a ten ktoś, z kim miała się spotkać, mówił, że będzie na nią czekał po drugiej stronie. Musiała przepłynąć ocean, by się do niego dostać. Pochyliła się nad krawędzią i z przerażenia aż zaschło w jej ustach. Wizja roztrzaskującego się o skały ciała całkowicie ją sparaliżowała. Nie była w stanie skoczyć z własnej woli. Jakby w odpowiedzi na jej wahanie prąd oceanu zaczął ją do siebie przyciągać z nieprawdopodobną siłą i zdała sobie sprawę, że tylko sekundy dzielą ją od upadku. W nagłym przebłysku instynktu samozachowawczego cofnęła się jak najdalej od krawędzi, jednak zrobiła to zbyt gwałtownie i poczuła, że traci równowagę. Zamknęła oczy, przygotowując się na nieprzyjemne spotkanie ze skalistym gruntem, jednak nic takiego się nie stało. Opadła miękko w czyjeś ramiona.

– Niezdara. – szepnął jej ktoś do ucha, a ona miała wrażenie, że już gdzieś słyszała ten ciepły, męski głos. Chciała odwrócić głowę i przekonać się kto jest jej wybawcą, jednak poczuła, że mięśnie karku odmawiają jej posłuszeństwa. Po kilku nieudanych próbach dała sobie spokój i zanurzyła się wygodnie w otaczających ją ramionach. Było jej przyjemnie ciepło, chociaż wokół szalał chłodny, nieprzejednany wiatr.  Utkwiła wzrok w rozciągającym się aż po sam horyzont oceanie i z lekkim sercem stwierdziła, że wcześniejszy strach całkowicie z niej uleciał.

– Skąd się tu wziąłeś? Myślałam, że jestem tu sama. – zwróciła się rozleniwionym głosem do obejmującego ją chłopaka.

– Zobaczyłem cię na skraju klifu. Wystraszyłaś mnie. – wymruczał cicho a jego ciepły oddech połaskotał ją w szyję. Poczuła przyjemne mrowienie na całym ciele.

– Dlaczego…? Nawet nie wiem kim jesteś. Dlaczego mnie złapałeś?

– Nie wiesz? – zaśmiał się cicho a ona mu zawtórowała, wyczuwając w tonie jego głosu coś znajomego, jakby odbywali podobną rozmowę tysiące razy. – Nie mogłem pozwolić ci upaść.

Jej serce zabiło mocniej na te czułe wyznanie. Poczuła się przyjemnie ociężała i spełniona, jak po zjedzeniu kawałka maminej szarlotki, popitej kubkiem ciepłego mleka. Przymknęła powieki a w jej głowie zatliła się jej jakaś niewyraźna myśl, która z sekundy na sekundę nabierała kształtu i ostrości. No tak, przecież miała jakieś zadanie do wykonania. Miała gdzieś się udać, z kimś się spotkać. Tyle że teraz wydało jej się to zupełnie absurdalnym pomysłem.  

– Muszę skoczyć. – poskarżyła się sennym głosem. – Muszę przepłynąć ocean.

– Nie musisz. Możesz zostać ze mną. – odpowiedział miękko, czym natychmiast ukoił jej wewnętrzne rozterki.

– A więc nie jesteś nim, prawda…? Nie jesteś tym, z którym miałam się spotkać.

– Nie jestem.

– Więc kim? – zdziwiła się.

– Ty mi powiedz.

Zamilkła, gdyż nic nie przychodziło jej do głowy, jednak jakoś jej to nie przeszkadzało. W tej chwili wystarczało jej, że będąc otoczoną tymi silnymi ramionami czuła się niczym okręt, który po latach tułaczki na morzu w końcu dobił do bezpiecznej przystani.

April uchyliła niemrawo powieki i niemal natychmiast tego pożałowała. Przeciskające się przez niedomknięte żaluzje promienie słoneczne, niemiło poraziły ją w oczy i tym samym przepłoszyły niejasne uczucie szczęścia, które jeszcze przed sekundą rozpierało ją od środka. Marszcząc z niezadowoleniem nos, schowała twarz w poduszkę i półprzytomnie wymacała leżący na nocnej szafce telefon. Niemrawym ruchem otworzyła klapkę przestarzałego aparatu i spojrzała tępo na wyświetlacz. Drobne cyferki w lewym górnym rogu poinformowały ją, że był 14 sierpnia, godzina 10:24. Lekko zdziwiona tą późną porą, westchnęła sennie i naciągnęła kołdrę na twarz, w nadziei na poskładanie obrazów, które pod wpływem nieprzyjemnej pobudki rozpierzchły się chaotycznie w jej głowie. Mogłaby przysiąc, że w swoim śnie słyszała szum fal, a na plecach czuła bicie serca drugiego człowieka. Im bardziej jednak starała się połączyć w całość te mgliste wspomnienia, tym bardziej zdawały się one zacierać, aż w końcu zostały po nich same bezkształtne odczucia. Trochę poirytowana tym faktem, jednocześnie mając nieodparte wrażenie, że umknęło jej coś bardzo ważnego, wyswobodziła się w końcu z pościeli i narzuciła na siebie pierwszą lepszą sukienkę.

Z poczochranymi włosami i zaspaną jeszcze twarzą, wychyliła nos zza drzwi sypialni by obadać sytuację. Długi korytarz był pogrążony w miękkim półmroku. April nadstawiła uszu i przez kilka sekund nasłuchiwała, czy z sypialni obok dochodzą jakieś odgłosy. Dobiegła ją tylko przejmująca cisza, co potwierdziło jej przypuszczenia, że ojca już nie było w rezydencji. Ucieszyło ją to. Po ostatnich niesnaskach nie miała szczególnej ochoty na konfrontację z Anthony’m. Wiedziała, że jej wczorajsze zachowanie względem niego pozostawiało wiele do życzenia, ale nie była jeszcze gotowa, by to przed nim przyznać. Nagle doceniła codzienna rutynę, jakiej tu, w Kioto, oddawał się jej ojciec. Dzięki niej aż do wieczora nie musiała przejmować się faktem ewentualnych przeprosin.

Starając się nie robić zbędnego hałasu zamknęła za sobą drzwi i na palcach pomknęła w stronę schodów. Wolała dmuchać na zimne. Mijając pokój Seijurou zwolniła trochę kroku, wahając się, czy nie zapukać. Po chwili doszła do wniosku, że o takiej porze raczej go tam nie zastanie, więc czym prędzej zeszła na dół. Z głębi domu, prawdopodobnie z kuchni, dobiegał zapach pieczonej szarlotki, który przypomniał jej, że przegapiła porę śniadania.

– Konako? – zawołała od progu, rozglądając się po sterylnie czystym pomieszczeniu. Nigdzie nie dostrzegła wątłej sylwetki gosposi, więc sama poczęstowała się kawałkiem ciepłego jeszcze cista, które dumnie prezentowało się na stole. A później następnym i następnym. Było naprawdę pyszne. Łapczywie połykając kolejne porcje zaczęła zastanawiać się, co ze sobą począć. Do szpitala wybierała się dopiero wieczorem, więc praktycznie cały dzień miała wolny i czuła się z tym dziwnie nieswojo. Przez ostatni okres żyła na podwyższonych obrotach i zawsze miała coś do zrobienia. Najpierw towarzyszyła Seijurou w jego codziennych zajęciach, później większość jej czasu pochłaniał wolontariat. Nim spostrzegła minęły prawie dwa tygodnie od momentu jej przyjazdu do Japonii, a ona i tak miała wrażenie, jakby dopiero co tu zawitała.

– Witaj April. – rozległo się za jej plecami.

Konako stała z rękoma założonymi do tyłu i przyglądała jej się bacznie. April momentalnie poczuła się zażenowana, że obżerała się ciastem bez niczyjego pozwolenia. Otarła dyskretnie usta i posłała dziewczynie zawstydzone spojrzenie.

– Cześć Konako, wybacz mi, ale nie mogłam się powstrzymać.

– W porządku. I tak poza pracownikami nikt nie je w tym domu ciasta.

April odetchnęła w duchu, że szczęśliwie nie pochłonęła pół podwieczorku Seijurou. A właśnie…

– Nie wiesz, gdzie jest ten dzieciak?

– Dzieciak…? – Konako wyglądała, jakby nie rozumiała o kogo chodzi.

– Mam na myśli Seijurou.

– Ach… Od samego rana jest w firmie, razem z twoim tatą i panem Masao.

– Ooo? To ci dopiero nowina. – zdziwiła się April i nagle zapragnęła poznać więcej szczegółów na ten temat. – A co on tam robi?

Konako uśmiechnęła się pobłażliwie, jakby rozbawiona jej niewiedzą.

– Formalnie jest jednym ze wspólników, więc…

– Co ty mówisz! – przerwała jej z ekscytacją, chaotycznie odgarniając z twarzy swoje splątane blond włosy. – Jak to możliwe? Przecież on jest młodszy ode mnie!

– Wybacz, ale ja też nie do końca orientuję się jak to wszystko w rzeczywistości wygląda.

April pokręciła głową, dalej nie mogąc pojąć tej informacji. Kim do cholery jest ten dzieciak…? Może powiedzcie jeszcze, że ma jakieś układy w rządzie?, pomyślała trochę złośliwie, choć im dłużej się nad tym zastanawiała, tym mniej nieprawdopodobne jej się to wydawało.  

– Nie mogę pojąć tej rodziny. – mruknęła bardziej do siebie niż do dziewczyny, która zajęła się sprzątaniem i tak czystej już kuchni.

– Jeśli jeszcze trochę tu pobędziesz, to wkrótce się przyzwyczaisz. – stwierdziła Konako przecierając szmatką błyszczące blaty kredensu.

Spojrzała kątem oka na April, która wychwyciwszy jej wzrok, uśmiechnęła się do niej przyjaźnie. Była ciekawa, jak układały się jej stosunki z Seijuro, ale nie miała odwagi, by zadać tak niedyskretne pytanie. Między służbą aż huczało od plotek na ten temat, jednak od momentu, w którym usłyszała od jednej z pokojówek, że Seijurou przyniósł April bukiet kwiatów a następnie za ich pomocą dotkliwie ją pobił, przestała dawać wiarę temu, co się mówiło za kuluarami. Jakby czytając jej w myślach, April roześmiała się gromko.

– Do tego, jaką osobą jest Seijurou Akashi chyba nigdy nie będę mogła się przyzwyczaić. On jest jakimś fenomenem. – wymamrotała, dalej zaśmiewając się pod nosem. – Nigdy nie wiem, co się dzieje w jego głowie. Jedynie czego jestem pewna, to że nie darzy mnie zbyt wielką sympatią. Choć nie powiem… Na początku sprytnie to ukrywał za tą pozbawioną emocji twarzą, nawet myślałam przez jakiś czas, że jest jakimś typem kuudere czy jak wy to tam nazywacie… Teraz jednak wcale nie jestem tego taka pewna.

Konako miała ochotę zachichotać w reakcji na ten wywód, jednak powstrzymała się i tylko skinęła głową, okazując April swoje zrozumienie. Nigdy nie wiadomo, kto mógł ich słuchać. Jeśli o nią chodziło, to wolała nie zagłębiać się w to, jaką osobą był Seijurou Akashi. W zupełności wystarczało jej, że tylko na sam widok jego dziwacznych oczu czuła nieprzyjemne ciarki na plecach.

– No nic, lecę się poszwędać. – April podrapała się po głowie, zerkając na wiszący na ścianie zegar. – Nie byłam jeszcze w stajni i w sumie w wielu innych miejscach. Na razie, Konako!

Pomachała gosposi na odchodnym i powędrowała z powrotem do holu wejściowego. Miała zamiar skierować się do wyjścia na taras, jednak w głębi korytarza, prowadzącego do biblioteki dostrzegła uchylone drzwi. Wcześniej jakoś nigdy nie zainteresowała się, co może się za nimi znajdować, więc pomyślała, że to dobra okazja na mały rekonesans.

Pokój, który skrywały za sobą drzwi był jasny i przestronny i wystrojem trochę przypominał salon, w którym często przesiadywała wieczorami z ojcem. Tym, co jednak od razu rzucało się w oczy i wyraźnie odróżniało te dwa pomieszczenia, był stojący na środku czarny fortepian. Wyglądał elegancko i bardzo kosztownie, a lakierowane drewno z którego był zrobiony świadczyło o wysokiej jakości instrumentu.

Zafascynowana znaleziskiem, zrobiła kilka kroków w jego stronę i dostrzegła krzątającą się za nim pokojówkę. Wydało jej się, że to była ta sama dziewczyna, która pomogła jej pierwszego dnia, gdy rozerwała się jej yukata. Nie miała jednak pewności, bo oprócz Konako wszystkie twarze tutaj wyglądały dla niej niemal identycznie.

– Cześć. – powitała ją nonszalancko, a dziewczyna drgnęła przestraszona jej nagłym wtargnięciem.

– Panienko. – pochyliła nisko głowę, na co April mimowolnie przewróciła oczami.

– Co to za miejsce? – zapytała dość obcesowo, rozglądając się ciekawie po wnętrzu.

– To pokój bawialny panienko.

– Bawialny? – uniosła wyżej brwi i przebiegła spojrzeniem po wiszących na ścianie obrazach, tak jakby miało jej to pomóc w rozszyfrowaniu znaczenia tego słowa.

– Panicz Seijurou ćwiczy tu grę na instrumentach. – wyjaśniła jej pokojówka i wróciła do przecierania pokrywy fortepianu.

April przygryzła wargi, czując narastające zaintrygowanie. Z wypowiedzi dziewczyny wywnioskowała, że fortepian nie jest jedynym instrumentem, w którym specjalizuje się młody Akashi. Ruszyła w głąb pokoju i po chwili jej wzrok padł na stojący przy kominku stojak na nuty. Tuż obok piętrzył się stos różnokształtnych futerałów. Jeden z nich, połyskujący i ze złotymi zatrzaskami, zainteresował ją najbardziej. Jak zahipnotyzowana wzięła go w dłonie i poczuła znajomy ciężar. Nie zwracając uwagi na zaniepokojoną minę pokojówki, otworzyła go szybkim ruchem a jej oczom ukazała się para bordowych, błyszczących skrzypiec.

– Panienko… Panicz Seijurou nie będzie zadowolony, że ktoś dotykał jego rzeczy… – dosłyszała jak przez mgłę, ale wcale się tym nie przejęła.

– Nie musi się o tym dowiedzieć… – mruknęła półprzytomnie pod nosem i delikatnie ujęła smukły instrument w dłonie. Był naprawdę piękny i od razu przywiódł jej na myśl matkę.

Od najmłodszych lat, zgodnie z jej życzeniem, April pobierała lekcje gry na skrzypcach. Nigdy nie miała do tego smykałki, co szło w parze z jej kompletnym nieumuzykalnieniem, jednak Katherine van Rosenberg zdawała się być ślepa na te oczywiste przeciwwskazania do gry na jakimkolwiek instrumencie. Zawzięcie przymuszała córkę do nauki, głęboko wierząc w to,  że któregoś dnia będzie w stanie opanować tę sztukę i zostanie najlepszą na całym świecie skrzypaczką. Sama April nie wierzyła w to ani odrobinę i zmęczona ciągłymi niepowodzeniami buntowała się jak mogła, jednak matka pozostawała nieugięta. Nie chciała słyszeć o zakończeniu nauki. Do tej pory April była w stanie przywołać w pamięci jej oburzoną minę i słowa, które wypowiadała wtedy uniesionym ze zdenerwowania głosem – „Chcesz porzucić lekcje gry na skrzypcach? Po moim trupie, dziecko!”.

Cóż za ironia losu. Katherine van Rosenberg nie mogła przecież przewidzieć, że niedługo po ósmych urodzinach córki pożegna się ze światem i tym samym da jej przyzwolenie na porzucenie nauki. Zaraz po pogrzebie, April odłożyła skrzypce na samo dno szafy, gdzie leżały nietknięte przez ponad dwa lata. Dziwiło ją tylko, że mimo całej swojej niechęci do tego instrumentu, za każdym razem gdy pojawiał się on w zasięgu jej wzroku, czuła pewnego rodzaju niedosyt i tęsknotę.  

Jednego razu, wiedziona dziwnym impulsem, po prostu wzięła skrzypce do ręki i zaczęła przypominać sobie wszystko, czego wcześniej się nauczyła. Nie szło jej najlepiej, jednak kierowana tęsknotą do matki i chęcią udowodnienia sobie czegoś, postanowiła się nie poddawać, dopóki nie nauczy się dobrze grać chociaż jednego utworu. Pod czujnym okiem prywatnej nauczycielki poświęcała całe dnie na szlifowanie ulubionej piosenki Katherine. W końcu, po niespełna trzech latach codziennej gry, gdy na samo brzmienie tej cholernej melodii miała ochotę zwymiotować, wzięła skrzypce pod pachę i udała się na cmentarz.

Tego dnia na zewnątrz szalała straszna wichura, a ona stojąc przed grobem matki i ledwo utrzymując się na nogach, dała popis niczym rasowa skrzypaczka, za swoją jedyną widownię mając kilka ciekawskich wiewiórek. Czując, że spełniła swoją powinność, w końcu odzyskała spokój ducha i bez wyrzutów sumienia mogła raz na zawsze pożegnać się ze skrzypcami. Przynajmniej wtedy była przekonana, że nigdy więcej ich już nie dotknie.

Teraz, gdy od tamtego wydarzenia minęło prawie pięć lat, April ściskała w dłoniach ten piękny, błyszczący instrument i odczuwała bolesną nostalgię. Jednocześnie ciekawiło ją, czy potrafiła jeszcze zagrać ten jeden, jedyny utwór, który przed laty dosłownie wyryła na pamięć. Z lekkim wahaniem podniosła skrzypce i oparła je na lewym barku, jednocześnie przytrzymując je podbródkiem. Sięgnęła po leżący w futerale smyczek i układając palce w odpowiednich miejscach, przejechała nim lekko po strunach. Skrzypce wydały z siebie okropny, skrzekliwy dźwięk i April wzdrygnęła się zniesmaczona. Kątem oka zauważyła, że pokojówka opuściła pospiesznie pokój. Odetchnęła głęboko i przymierzyła się do kolejnej próby. Znowu nie wyszło jej zbyt dobrze, jednak tym razem wyraźnie poczuła, że jej dłonie zaczynają się przyzwyczajać do instrumentu. Mimo, iż w głowie miała totalna pustkę i nawet nie potrafiła nazwać poszczególnych nut, to zauważyła, że jej palce automatycznie przesuwają się po szyjce, jakby same z siebie pamiętały sekwencję ruchów. Uśmiechnęła się i przymknęła oczy, z zadowoleniem stwierdzając, że dźwięk brzmiał coraz lepiej i lepiej. Już nie czuła obrzydzenia do tej melodii i nie rozumiała, jakim cudem mogła je czuć wcześniej. Przecież każda pojedyncza nuta zawierała w sobie wspomnienie uśmiechu matki i sprawiała, iż miała wrażenie, że kobieta stoi tuż obok niej, delikatnym ruchem przygładzając jej włosy. April przestała myśleć o czymkolwiek i po prostu chłonęła wszystkimi zmysłami melodię, którą wychodziła spod jej palców.

Seijurou wysiadł z czarnej limuzyny, która zaparkowała pod rezydencją i od razu skierował swoje kroki do chłodnych, klimatyzowanych wnętrz domu. Jak zwykle słońce prażyło niemiłosiernie, a szare spodnie w kant i śnieżnobiała koszula, które miał na sobie, nie były najbardziej komfortowym strojem na taką pogodę.

Od samego rana uczestniczył wraz z ojcem i Anthony’m van Rosenbergiem w posiedzeniu zarządu Akakuru Corp., więc zrozumiałym było, że bez względu na panujące warunki atmosferyczne, podczas zebrania musiał godnie się prezentować.

Choć Seijurou był jeszcze niepełnoletni i w praktyce jego wpływy w firmie były ograniczone, to w świetle prawa, zaraz po ojcu, był najważniejszym wspólnikiem, posiadającym blisko 30% udziałów. Dzięki temu mógł uczestniczyć w walnych zebraniach i mimo iż nie nabył jeszcze prawa do głosowania, to reszta akcjonariuszy – zważywszy na jego pozycję, rozległą wiedzę i ponadprzeciętną charyzmę – zawsze liczyła się z jego zdaniem. Choć taki stan rzeczy był dla niego póki co zadowalający, to i tak wyczekiwał dnia, w którym w końcu zyska realną władzę. Jakby nie patrzeć, przygotowywał się do tego momentu już od najmłodszych lat.

Stojący w drzwiach kamerdyner bez słowa zabrał jego czarną, skórzaną aktówkę. Seijurou podziękował mu skinieniem głowy i udał się w stronę schodów, myśląc tylko o lodowatym prysznicu i przejażdżce konno gdzieś, gdzie promienie słoneczne nie były tak dokuczliwe. Rozpinając górne guziki koszuli ruszył na piętro i po chwili zamarł w pół kroku. Gdzieś z głębi domu dochodziły przytłumione dźwięki skrzypiec.

– Huh…? – mruknął do siebie zdezorientowany i powoli cofnął się do korytarza prowadzącego do biblioteki. Im bliżej był źródła intrygujących dźwięków, tym wyżej unosiły się jego brwi. Tuż przed nim, jakby spod ziemi wyrosła roztrzęsiona pokojówka.

– Paniczu Seijurou, ja naprawdę nie wiem jak to się stało… Ja mówiłam panience, żeby nie dotykała… – zaczęła tłumaczyć mu bezładnie, żywo gestykulując rękoma.

Seijurou nawet nie zwolnił i bez słowa wyminął rozgorączkowaną dziewczynę. Czując osobliwe sensacje w okolicy żołądka, położył dłoń na klamce drzwi za którymi mieściła się bawialnia i uchyliwszy lekko jedno skrzydło, wszedł do środka.

Stała bokiem do niego, naprzeciwko dużego okna. Jak zwykle w dziwnej sukience, z włosami w nieładzie i bosymi stopami, uśmiechała się do siebie w ten irytujący sposób. Jej kolana były lekko ugięte a swą jasną głową przyciskała skrzypce do barku. Jeden rzut oka wystarczył, by mógł stwierdzić, że jej postawa była wzorowa. Patrząc na nią poczuł coś na kształt uznania pomieszanego z zaskoczeniem, jednak nie to wywarło na nim największe wrażenie. Jej palce… Jej smukłe palce wprawnie przesuwały się po szyjce instrumentu, a smyczek, który dzierżyła w prawej dłoni, płynnie jeździł po strunach, wydobywając z nich skomplikowaną melodię. Mimowolnie rozchylił wargi i wpatrywał się w nią oszołomiony, mając wrażenie, że właśnie jest świadkiem czegoś irracjonalnego. Już nawet nie pamiętał o tym, jak bezczelna była ta piegowata dziewczyna i że po raz kolejny wzięła coś, co należało do niego. Jedyne o czym był teraz w stanie myśleć, to te smukłe palce wygrywające znajomą, dziwnie poruszającą melodię.

Zupełnie niespodziewanie, skrzypce wydały fałszywy, drażniący uszy dźwięk, który podziałał na Seijurou niczym kubeł zimnej wody. Jakby wybudzony  z głębokiego transu, zamrugał oczami i cofnął się o krok.

April zaklęła głośno w dość ordynarny sposób, po czym westchnęła przeciągle i szybko odłożyła instrument na miejsce. Niepocieszona faktem, że przeceniła swoje możliwości, odwróciła się i stanęła jak wryta, dostrzegając opartego o futrynę Seijurou.

Dystans między nimi był spory, jednak April miała wrażenie, że jego wzrok spętał jej ciało niewidzialnymi sznurami tak, że nie mogła wykonać najmniejszego ruchu. Gdy po kilkunastu sekundach odzyskała władzę w nogach, zrobiła kilka chwiejnych kroków i oparła się o fortepian, który stał dokładnie między nimi.

– Przyłapałeś mnie. – powiedziała wolno, bawiąc się kosmykiem swoich włosów. Choć zabrzmiała lekko i lekceważąco, to czuła się nieswojo, że ktoś taki jak Seijurou Akashi był świadkiem jej marnego występu. Podniosła wzrok i spojrzała mu w twarz. W pierwszej chwili wydało jej się, że przybrał swoją standardową, pozbawioną emocji maskę. Jednak w jego różnokolorowych tęczówkach dostrzegła coś tak osobliwego i nieznanego, że nawet nie potrafiła na to znaleźć żadnego określenia. Poczuła się odrobinę niespokojna. Sekundy mijały a on nadal patrzył na nią bez słowa.

– Ach… – szepnęła, przypominając sobie coś. – Miałam już nigdy nie dotykać niczego, co do ciebie należy. Więc… – zawiesiła na chwilę głos i uśmiechnęła się lekko, rozbawiona własnymi myślami. – W jaki sposób masz zamiar mnie zabić?

– Nie zamierzam tego robić. Przynajmniej nie teraz. – odpowiedział w końcu tak spokojnym i miękkim tonem, jakby tłumaczył jej jakąś oczywistość. April drgnęła zaskoczona. Przez ułamek sekundy wydawało jej się, że po jego ustach przebiegło coś na kształt uśmiechu. Przyjrzała mu się uważniej i szybko doszła do wniosku, że musiało się jej przywidzieć.

– Nie…? – zapytała a w jej głosie zabrzmiało udawane rozczarowanie. – A mogło być tak wesoło…

Przemilczał jej komentarz i włożył ręce do kieszeni swoich eleganckich spodni.

– Ballade pour Adeline. Nie mylę się, prawda?  

April skinęła automatycznie głową, umiarkowanie zaskoczona faktem, że znał tytuł granego przez nią utworu. Powoli zaczynała przyzwyczajać się do tego, że Seijurou Akashi wiedział niemal wszystko. Bardziej zdziwiło ją to, że nagle wydawał się być tak uprzejmy i łagodny, jak w chwili, gdy spotkali się po raz pierwszy. W jego głosie nie było irytacji czy też chłodu, a tym bardziej tej wyniosłej pogardy, którą raczył ją dość często w ostatnim czasie.

– Interesujące. – stwierdził niemal bezgłośnie i zmarszczył lekko brwi, jakby się nad czymś zastanawiał. – Nie mówiłaś, że potrafisz grac na skrzypcach.

– Potrafię grać na skrzypcach…? – powtórzyła za nim powoli i miała ochotę gorzko roześmiać się na absurdalne brzmienie tych słów. – To chyba za dużo powiedziane.

Seijurou poczuł zaskoczenie zarówno samymi słowami, jak i goryczą, którą wychwycił w tonie jej głosu.

– Ten utwór nie należy do najprostszych. Z resztą został skomponowany pod fortepian a nie skrzypce, co czyni go jeszcze trudniejszym.

– Nie zrozumiem mnie źle Akashi Seijurou. Wcale nie próbuję być fałszywie skromna. – wytłumaczyła się szybko, uśmiechając się dosyć kwaśno. – To jest jedyny utwór, który potrafię zagrać. – powiedziała z naciskiem.

– Co masz na myśli…? – w jego głosie pobrzmiało dziecięce zaskoczenie i nagle uświadomił sobie, że wbrew własnej woli zaczął angażować się w tę rozmowę.

April zaśmiała się, rozbawiona kompletnym brakiem zrozumienia w jego oczach. Chyba pierwszy raz go takiego widziała. Poczuła potrzebę, by dokładnie mu wszystko wyjaśnić, ale jednocześnie nie mogła się łudzić, że ktoś taki jak on kiedykolwiek byłby w stanie pojąć motywy, które nią kierowały.

– Mam na myśli, że średnio znam się na nutach i nawet gdybym chciała, to nie umiałabym z nich nic zagrać. Już w dzieciństwie okazało się, że pod tym względem jestem kompletnym beztalenciem.

– Mimo to potrafisz prawie bez zarzutu zagrać skomplikowaną kompozycję.

– Myślę, że nawet skończony idiota potrafiłby to zrobić, gdyby ćwiczył jedno i to samo codziennie przez kilka lat.

Zapadła cisza. April zamilkła zaskoczona ostrym tonem swej wypowiedzi, Seijurou z kolei próbował tę niejasną wypowiedź zrozumieć. Jak to możliwe,  że ktoś chciałby w taki sposób marnotrawić swój czas?, pomyślał, nie wiedzieć czemu czując przy tym zawód.

– Dlaczego..? – zapytał po dłuższej chwili.

– Nie zrozumiałbyś.

– Próbujesz mi powiedzieć, że nie byłbym w stanie czegoś pojąć?

Chłód w jego głosie był niezaprzeczalny i April stwierdziła, że to by było na tyle, jeśli chodziło o zabawę w miłą pogawędkę. A przynajmniej Seijurou Akashi darował sobie swoją pozorną uprzejmość. Teraz już nawet nie była pewna, czy wcześniej po prostu w nie ubzdurała sobie, że był dla niej milszy niż zazwyczaj.  

– Moja matka bardzo lubiła tą piosenkę. – wyznała w końcu, czując jakby obnażała przed nim fragment swej duszy. – Nadal nie sądzę, byś to zrozumiał.

Seijurou prychnął cicho, patrząc na nią z góry.

– Mam nadzieję, że chociaż doceniła fakt, że specjalnie dla niej poświęciłaś swój czas na coś tak… bezsensownego.

– Nie wiem i już nigdy się nie dowiem. – powiedziała powoli, starając się nie okazać, jak bardzo poczuła się urażona tonem jego głosu. – Gdy jej to w końcu zagrałam, ona już od dawna leżała na cmentarzu przy skrzyżowaniu Kingsway i Abbey Road.  

Jej słowa zawisły w powietrzu i sprawiły, że po raz kolejny zapadła między nimi przytłaczająca cisza. April czuła, że buzują w niej emocje i pomyślała, że zabrzmiała o wiele bardziej dramatycznie niż planowała, ale nie obchodziło jej to. Patrząc na jego lekko rozchylone usta, czuła narastającą satysfakcję, że udało jej się zbić go z pantałyku. Nie mając już nic więcej do powiedzenia, uśmiechnęła się sztucznie i trzymając wysoko głowę udała się do drzwi.  

– Stój. – cichy, aczkolwiek stanowczy głos Seijurou zatrzymał ją w progu. – Przykro mi… Z powodu twojej matki.

W jego bezbarwnym głosie nie wychwyciła żadnej emocji, a już na pewno nie było w nim współczucia. Wiedziała, że zrobił to tylko dlatego, by to nie do niej należało ostatnie słowo, ale mimo wszystko ucieszył ją ten gest banalnej kurtuazji. Przełknęła swą urażoną dumę i zwróciła ku niemu twarz.

– W porządku, nie musisz się tak wysilać. – machnęła ręką i posłała mu powłóczyste spojrzenie. – Mamy dziś piękny dzień, prawda? Wprost idealny na przejażdżkę konno. – rzuciła luźno, kładąc rękę na klamce. – Będę na ciebie czekać przy stajni.

Zniknęła za drzwiami, a on, o ile to było w ogóle możliwe, miał w głowie jeszcze większy mętlik niż przed chwilą.

– Skąd…? – jego bezgłośne, skierowane nie wiadomo do kogo pytanie pozostało bez odpowiedzi. 

------------------------------------------

Borze szumiący, jestem beznadziejna. Wróciłam z tego cholernego wyjazdu i od razu zabrałam się za poprawianie, jednak nie dziwota, że tyle mi zeszło, skoro potrafię przez godzinę patrzeć na jedno zdanie i kombinować, jak tu by je zepsuć. Nie udało mi się jednak poprawić całości rozdziału i zdecydowałam się podzielić go na 2 części. Nie lubię robić czegoś takiego, ale inaczej to pewnie wrzuciłabym całość dopiero w piątek. A naprawdę nie chciałam już nadużywać Waszej cierpliwości. 

Chyba zacznę wrzucać w międzyczasie jakieś durne partówki i one shoty, które kiedyś tam napisałam po pijaku. Aby coś było. 

Idę się umyć, przespać i poprawiać II część.