Rozdział IV

– Zamieszkać… tutaj?

– Tak, paniczu Seijurou, to słowa pańskiego ojca.

– Jesteś pewna, że wszystko dobrze zrozumiałaś?

– Tak paniczu. Pan dodał na koniec: „To ostateczna decyzja i nie podlega żadnej dyskusji”.

Na samo wspomnienie porannej rozmowy z gosposią, Seijurou ogarnęło rozdrażnienie. Choć pierwszy szok już minął i starał się chłodno spojrzeć na całą sytuację, to nadal nie mógł zrozumieć motywów postępowania ojca. Co go skłoniło do tego, by zaproponować tym ludziom zamieszkanie w ich rezydencji? Czy aż tak mu zależało na tej umowie, że chwytał się wszelkich środków by przypodobać się temu Anthony’emu van Rosenbergowi, nawet jeśli to było wbrew jakiejkolwiek obyczajności?

Tego typu pytania przepływały przez jego głowę, gdy całkowicie samotnie odbijał piłkę w hali sportowej należącej do liceum Rakuzan. Za kilkanaście minut miał rozpocząć się trening, jednak on zjawił się tutaj ponad godzinę wcześniej. Po porannych rewelacjach nie miał ochoty przebywać w domu dłużej, niż było to konieczne. Ustawił się na środku boiska i rzucił piłkę w stronę kosza. Wpadła bez problemu. Przynajmniej w tej kwestii nic się nie zmieniło.

Nagle drzwi wejściowe do hali otworzyły się z hukiem i pojawiła się w nich nad wyraz muskularna, męska sylwetka.

– Akashi! Dobrze cię widzieć! – zagrzmiał głębokim basem Eikichi Nebuya, uśmiechając się szeroko do kapitana drużyny.

– Eikichi. – powitał go, odwzajemniając uśmiech– To niepodobne do ciebie, by być tak wcześnie. Reszty z tobą nie ma?

– Nie, na razie jestem tylko ja. Hayama dzwonił, że coś go zatrzymało i może się spóźnić.

Oczy Seijurou błysnęły niezadowoleniem.

– Oby to było coś naprawdę ważnego. Chyba wiecie jak bardzo nie lubię spóźnień, prawda? – zapytał cicho, podrzucając piłkę jedną ręką. – W każdym razie, Eikichi… Jak ci mijają wakacje?

– W porządku, głównie pomagam wujowi w jego restauracji, a wieczorami chodzimy z kumplami poodbijać piłkę na okolicznym boisku. Tylko popatrz jak od tego wyrabiają się mięśnie! – zadudnił zadowolony z siebie, naprężając swoje imponujące muskuły.

Seijurou uśmiechnął się delikatnie.

– Cieszę się, że nie zaniedbujesz treningu nawet podczas wakacji. Na Winter Cup musimy być w jak najlepszej formie.

– Ma się rozumieć! Hej, Akashi, a tobie jak mijają wakacje?

Nebuyę, z resztą tak samo jak resztę członków drużyny, zawsze intrygowało co ich kapitan porabia, gdy nie jest w szkole.  

Seijurou milczał przez chwilę, zastanawiając się nad odpowiedzią. Jak mu mijają wakacje…? Dość zwyczajnie, nie licząc faktu, że od tej pory będzie je spędzał w nieustającym towarzystwie tej irytującej angielskiej dziewczyny.

– Niespodziewanie… interesująco. – odpowiedział w końcu niskim głosem a  jego twarz okryła się dziwnym cieniem.

Nabuya poczuł, że po plecach przebiegają mu dreszcze. Czasami widywał taki wyraz twarzy u Akashiego i nigdy nie zwiastowało to niczego przyjemnego.  Czyżby czas wolny od szkoły był dla niego aż taką udręką? Wolał nie dochodzić tego przyczyny, by czasem nie zdenerwować kapitana jeszcze bardziej.

– Niemniej jednak… – Seijurou odezwał się po chwili, a jego twarz znowu emanowała stoickim spokojem – Muszę teraz iść do trenera, by coś z nim omówić. Idź w tym czasie się przebrać, Eikichi. Jeśli reszta w końcu się zjawi, możecie zacząć beze mnie.

Odwrócił się do niego plecami i szybkim krokiem opuścił halę. Nebuya patrzył przez chwilę na zamykające się za nim drzwi, po czym wzruszając ramionami, ruszył żwawo w stronę przebieralni. Po drodze wystukał smsa do Hayamy, informując go, że wybrał sobie wyjątkowo pechowy dzień na spóźnienie. 

W ciągu kolejnych piętnastu minut zjawiła się reszta chłopaków z  drużyny, wliczając w to zasapanego jak lokomotywa Kotarou Hayamę, któremu ostrzegawcza wiadomość od Nebuyi najwyraźniej silnie podziałała na wyobraźnię. Akashiego nadal nie było, więc zgodnie z jego wcześniejszymi słowami, sami zaczęli standardową rozgrzewkę.

– Hej, Nebuya! Chyba ci się przytyło! – zawołał złośliwie Mibuchi, gdy bezskutecznie próbował wyminąć rosłego chłopaka.

– To wszystko są mięśnie! – roześmiał się rubasznie w odpowiedzi, prezentując mu swoją imponującą muskulaturę. – Powiedz, co tam ostatnio porabiałeś, Reo?

– Byłem u Sei-chana na przyjęciu, wiesz? – pochwalił się dumnym głosem, opierając ręce na biodrach.

– Serio, siostrzyczko Reo?! I jak było?! Dlaczego w ogóle zostałeś zaproszony?! – do rozmowy wciął się  zaintrygowany Hayama, dla którego wszelkie plotki były nie lada gratką.

– Co z tym niezdrowym zainteresowaniem? – zapytał karcąco Mibuchi, zdzielając wścibskiego chłopaka po głowie. – To był bardzo elegancki bankiet zorganizowany przez tatę Sei-chana i takich nieobytych dzikusów jak ty, po prostu nie zapraszano!

– Ej,  to nie było miłe! – poskarżył się Hayama i wystawił mu język. – I jak, fajnie ma w domu? Słyszałem, że to chata nie z tej ziemi!

– Więc dobrze słyszałeś, ten dom to prawie pałac!

– I co, rozmawiałeś na tym przyjęciu z Akashim? – dołączył się Nebuya, którego również zainteresował ten temat. Rzadko kiedy mieli okazję, by dowiedzieć się czegoś o życiu prywatnym Akashiego.

– Tylko chwilę – odpowiedział zawiedzionym tonem, krzyżując ramiona na piersi. – Ale potem przyszła ta dziewczyna….

– Jaka dziewczyna?! Jakaś ładna?! – wykrzyknął podekscytowany Hayama, a jego oczy zaświeciły się jak gwiazdy. – Opowiadaj wszystko co wiesz!

Mibuchi westchnął ostentacyjnie, jednak w duchu odczuwał niemałą satysfakcję, iż w przeciwieństwie do reszty, posiadał takie cenne informacje o ich kapitanie.

– Nie wiem co to za dziewczyna, miała europejską urodę i mówiła po angielsku.

– Serio? Jego rodzina to dopiero ma szerokie znajomości…

– No ale czy ładna? – dopytywał się uparcie Kotarou, gdyż bardzo chciał ją sobie zwizualizować.

­– Szczerze mówiąc była naprawdę śliczna.  – odpowiedział z uznaniem Reo, przywołując w pamięci jej delikatną urodę. – Ale… Była też bardzo eeee… dziwna.

Hayama i Nebuya popatrzyli po sobie, nie bardzo wiedząc co Mibuchi ma na myśli.

– W jakim sensie dziwna…?

– No, gdy podeszła do mnie… – wybąkał Reo lekko się czerwieniąc – P-podeszła do mnie i zaczęła mnie w-wąchać…

– Wąchać?! – przerwali mu chórem z kompletnym niedowierzaniem wymalowanym na twarzach. ­– Jak to wąchać…?

– No… Powąchała mnie i stwierdziła, że pachnę jak ogród niezapominajek… Czy jakoś tak… I zapytała, czy jestem ogrodnikiem…

To co powiedział im Mibuchi kompletnie nie mieściło im się w głowach.

– Ach…Europejki… – Wymamrotał półprzytomnie Hayama, próbując wyobrazić sobie całą sytuację. Jego samego jeszcze nigdy w życiu nie powąchała żadna dziewczyna i  poczuł się trochę zazdrosny, że to nie on był na miejscu Mibuchiego.

– No i co dalej? – zapytał dociekliwie Nebuya, gdy otrząsnął się z pierwszego szoku. Ta historia była naprawdę nieprawdopodobna, jednak wiedział, że Mibuchi nie ma tendencji do naginania prawdy. – Co na to wszystko Akashi?

– Chyba też był w lekkim szoku, ale jak to Sei-chan, zachował stoicki spokój. Potem ona zaczęła mówić coś bardzo szybko i połowy nie zrozumiałem. – przyznał Reo z lekką konsternacją.

Hayama przestał do siebie mamrotać i na powrót zbystrzał, chcąc wyłapać jak najwięcej z tych pikantnych nowinek.

– No i co, i co???

– Nie jestem pewien, ale chyba poprosiła go, żeby zabrał ją do ogrodu. Więc Sei-chan pożegnał się ze mną, wziął ją za ramię i poprowadził do wyjścia. I tyle. – Reo zakończył swoją opowieść z niepocieszoną miną. Zaczął żałować, że nie udał się wtedy dyskretnie za nimi.

– Heeeę? Za ramię? Ciekawe gdzie poszli! Nie wiesz? Może to jego dziewczyna, co?

– Dlaczego się nie rozgrzewacie? – rozległ się za ich plecami głos, na dźwięk którego prawie podskoczyli w miejscu – Rozumiem, że dyskutujecie o czymś ważnym?

Odwrócili się powoli, wstrzymując oddechy. Akashi stał z rękoma skrzyżowanymi na piersi a jego chłodny wzrok przeszywał ich na wskroś. Coś w wyrazie jego oczu mówiło im, że doskonale wiedział o czym rozmawiali.  

– Sei-chan – odezwał się potulnym głosem Mibuchi – My tylko…

– To prawda, że masz dziewczynę, Akashi? – przerwał mu podekscytowany Hayama, który za nic w świecie nie mógł poskromić swojej ciekawości, nawet jeśli miał tym rozgniewać kapitana.

– Co to za niedyskretne pytania, Hayama! – pouczył go Reo kopiąc go w kostkę, jednak nie mógł zaprzeczyć, że sam był równie ciekawy co Seijurou zamierza im odpowiedzieć.

– Skąd czerpiecie takie informacje?

– No bo ta Europejka… – wydukał Mibuchi, czerwieniąc się. Nie chciał wyjść na jakiegoś plotkarza, zwłaszcza w oczach ich kapitana, którego przecież darzył takimi ciepłymi uczuciami.

– Co z nią? – zapytał Seijurou, mierząc ich twarze przenikliwym wzrokiem.

Nebuya i Hayama stali z pokornie opuszczonymi głowami i Mubuchi poczuł, że musi ratować tę napiętą sytuację.

– Wyszliście razem na tym przyjęciu i tak się zastanawiałem czy Sei-chan…

– Niepotrzebnie. – przerwał mu nieznoszącym sprzeciwu głosem i ustał do nich bokiem, przymykając na chwilę oczy. – Ta osoba jest tylko moim gościem i wy nie musicie zawracać sobie tym głowy.

– Więc… Nie masz dziewczyny?

– Nie mam. – Wszyscy trzej byli lekko zawiedzeni taką lakoniczną odpowiedzią, ale żaden z nich nie odważył się na dalsze drążenie tego tematu. – Wspaniale. Jeśli nie macie już żadnych pytań to wracajcie do treningu. Nie nadużywajcie zbytnio mojej cierpliwości. Ach i Kotarou…

Hayama spojrzał na niego, w napięciu oczekując na słowną chłostę lub coś równie nieprzyjemnego.

– Pamiętasz chyba, że gdy masz zaplanowany trening, to wszystko inne powinno zejść na dalszy plan, prawda?

– Jasne, Akashi… Ale udało mi się zdążyć na czas!

– Dobrze. Więc dla utrwalenia pamięci zostaniesz dziś pół godziny dłużej.

Hayama sapnął z niedowierzaniem, jednak Nebuya położył rękę na jego ramieniu i  popchnął go w kierunku środka boiska.

Seijurou patrzył jeszcze przez chwilę na oddalające się sylwetki kolegów, po czym usiadł na ziemi i zaczął energicznie rozciągać mięśnie nóg. Być może potraktował ich trochę zbyt ostro, jednak insynuacje, że coś może go łączyć z tą dziewczyną były dla niego całkowicie niedopuszczalne. Pomyśleć, że ten  niewygodny temat powracał do niego niczym bumerang, nawet w takim miejscu jak to.

Nadal lekko rozdrażniony natrętną wizją piegowatej twarzy, Seijurou zamknął oczy i skupił całą swą uwagę na coraz bardziej intensywnych ćwiczeniach. Wzmożony wysiłek zawsze był dla niego niezastąpionym lekarstwem na wszelkie niepożądane myśli.

~~*~~

W wyjątkowo parne południe, April zaszyła się w przyjemnie chłodnej bibliotece mieszczącej się w rezydencji rodziny Akashi i przeglądała wyrywkowo wybrane książki.

­– Nic nie rozumiem. Nic a nic. – powiedziała do siebie zawiedziona, gdy poległa przy kolejnej próbie rozszyfrowania tajemniczych japońskich znaczków. Imponujący księgozbiór wyglądał bardzo kusząco, jednak kompletna nieznajomość japońskiego alfabetu, skutecznie uniemożliwiała jej przeczytanie czegokolwiek w tym języku.

Postanowiła tymczasowo dać sobie z tym spokój i udać się do rozległych ogrodów znajdujących się z tyłu domu. Nie licząc pracowników krzątających się w różnych zakamarkach rezydencji, April na chwilę obecną została tu całkiem sama. Jej ojciec i Masao pojechali niedawno do siedziby firmy rodziny należącej do rodziny Akashi, a Seijurou, z tego co zrozumiała, był na jakimś treningu.  Swoją drogą nie widziała go od wczorajszego przyjęcia i była ciekawa, jak zareagował na wieść, że ona i ojciec zamieszkają tu na jakiś czas. Coś jej mówiło, że raczej nie był z tego powodu zbyt uszczęśliwiony.

Ona sama również nie widziała potrzeby, by tu się wprowadzać; uważała, że hotel w którym zamieszkali na początku, był jak najbardziej satysfakcjonującym lokum. Jednak Masao Akashi wydawał się bardzo zdeterminowany, by ich tu ugościć, dlatego też ojciec po kilku uprzejmych odmowach dał w końcu za wygraną. Przed niecałą godziną przetransportowano tu wszystkie ich bagaże i umieszczono ich w pięknych gościnnych sypialniach. Ten nadmierny przepych, którym wręcz ociekała cała posiadłość, nie robił na niej najlepszego wrażenia, jednak mimo wszystko nie chciała krytykować tego, co niektórzy ludzie robią ze swoimi pieniędzmi. Już dawno doszła do wniosku, że to najzwyczajniej w świecie nie jest jej sprawa i każdy żyje tak jak chce. Ona miała prawo rozliczać tylko samą siebie.

Gdy wyszła przez przeszklone drzwi na tyły rezydencji, w jej nozdrza od razu uderzyła kompozycja najróżniejszych zapachów. Od razu przypomniał się jej wczorajszy wieczór. Dziś pod wpływem wysokiej temperatury, wszelka roślinność pachniała jeszcze bardziej intensywnie. Pochyliła się nad najbliższą rabatą, na której rosły czerwone amarylisy. Ich słodki zapach zawsze kojarzył  jej się z matką. Za życia była  wytrawną ogrodniczką i najwięcej czasu zawsze poświęcała właśnie amarylisom, twierdząc, że to najpiękniejsze kwiaty jakie rodzi ziemia. April uśmiechnęła się pod nosem na samo wspomnienie swojej pięknej, łagodnej matki, która odeszła z tego świata zdecydowanie zbyt wcześnie.

Nie mogąc się powstrzymać, wyrwała z ziemi jeden z kwiatów i schowała między połami zwiewnej sukienki. Katherine van Rosenberg z pewnością skarciłaby córkę za tak obcesowe potraktowanie rośliny, ale April bardzo chciała by w jej tymczasowej sypialni pachniało choć w ułamku tak pięknie, jak w tym ogrodzie.  Pokręciła się jeszcze przez chwilę miedzy krzewami róż, nie mogąc nacieszyć oczu ich pięknem, jednak grzejące coraz mocniej słońce dało jej się we znaki i musiała prędko wrócić do środka.

Z głębi domu dochodziły odgłosy szurania garnkami, więc wabiona tymi dźwiękami dotarła do przestronnej, nowocześnie urządzonej kuchni. Niewiele od niej starsza dziewczyna była właśnie w trakcie obierania marchewki, a na widok niespodziewanego gościa aż upuściła nóż.

– Panienko. – pochyliła się przed nią nisko i przy okazji zgarnęła z ziemi upuszczone narzędzie. – Czy czegoś panienka potrzebuje?

April uśmiechnęła się do niej przyjaźnie.

– Nie, po prostu szukam towarzystwa – odpowiedziała lekko i podeszła bliżej wyciągając do niej rękę. – Proszę, mów mi April. Te „panienko” trochę mnie onieśmiela.  

– Nie wiem czy powinnam… – odparła skonsternowana, jednak po chwili wahania odwzajemniła jej gest.

– No więc, jak tobie na imię? – zapytała April, nadal ściskając jej drobną dłoń. Dziewczyna była niewiele wyższa od niej i miała bardzo subtelną, wschodnią urodę.

– Hinata Konako, panienko April.

– Po prostu April. Miło mi, Konako.

– Racja… April. Mi również jest bardzo miło.– powiedziała już trochę śmielej i zdobyła się nawet na delikatny uśmiech.

– Przy okazji… Bardzo dobrze mówisz po angielsku, Konako. Czy to był wymóg, by dostać tu pracę? – zażartowała April, puszczając jej dłoń.

– W istocie tak było – przyznała Konako, nadal się uśmiechając. – Pan Akashi zatrudnia tylko osoby władające minimum dwoma językami obcymi.

– Naprawdę? – zapytała kompletnie zaskoczona. – Więc jakie języki jeszcze znasz?

– Koreański i francuski.

April zagwizdała cicho z podziwem. Sama znała tylko jako tako hiszpański i kilka zwrotów po japońsku, których nauczyli ją przyjaciele, gdy mieszkała w Los Angeles.

– W takim razie jestem przy tobie kompletnie niedouczona – roześmiała się i zaczęła rozglądać się po kuchni. – Przygotowujesz obiad, Konako? Czy mogę ci w czymś pomóc? Bardzo chciałabym zobaczyć, jak robi się japońskie potrawy!

– Czy umiesz gotować April?

– Staram się jak mogę, ale nie zawsze mi wychodzi…

– A więc nie możesz mi pomóc. – odparła poważnym tonem, jednak po chwili się uśmiechnęła. April bardzo ucieszyło, że Konako przestała być w końcu taka formalna. – Tutaj wszystko musi być przygotowane z najwyższą starannością. Ale nie zabronię ci popatrzeć.

April obserwowała zafascynowana, jak sprawnie pracują drobne dłonie Konako, gdy obierała, kroiła i mieszała kolejne składniki.

– A co to takiego? – wskazała na bulgoczący na ogniu garnek.

– Zupa z tofu. Ulubione danie panicza Seijurou. Powinien niedługo wrócić do domu – poinformowała ją Konako, uprzedzając jej kolejne pytanie.

A więc lubi zupę z tofu…, zanotowała sobie w pamięci April, ciesząc się, że dowiedziała się o nim czegoś nowego.

– Hej, Konako…– zagaiła po chwili poufałym tonem – długo znasz Seijurou?

Dziewczyna drgnęła lekko, najwyraźniej zaskoczona tym pytaniem.

– Od momentu, gdy się tu wprowadził, czyli od jakichś 4 miesięcy. ­– odpowiedziała trochę ściszając głos.

– Czy on zawsze był taki… – April nie mogła znaleźć właściwego słowa, opisującego osobowość chłopaka. – Taki…

– Jaki? – rozległ się głos za ich plecami, a oczy Konako rozszerzyły się w nagłym popłochu.

– Witaj z powrotem w domu, Paniczu Seijurou – powiedziała po japońsku lekko drżącym głosem i pochyliła nisko głowę.

April odwróciła się szybko i uśmiechnęła się z beztrosko na widok chłopaka. W przeciwieństwie do Konako, wcale nie czuła się zażenowana faktem, że zostały przyłapane na tej, jakby nie patrzeć, poufnej rozmowie.

Seijurou stał oparty o futrynę z rękoma skrzyżowanymi na piersi i wbijał w nią lodowate spojrzenie.

– Więc jaki według ciebie jestem? – ponowił cicho swoje pytanie, ledwo opanowując falę irytacji, która zalewała jego ciało. Bardzo nie spodobało mu się fakt, że dziewczyna węszy na jego temat wśród służby. Jej swawolne zachowanie wykraczało według niego poza wszelkie normy, o czym zdążył się przekonać już wczoraj. Resztki cierpliwości ulatywały z niego tak szybko, jak powietrze z przebitego balona.

– Straszny, to miałam zamiar powiedzieć. – odparła melodyjnym głosem i zaklaskała w dłonie. –   Witaj w domu, Akashi Seijurou! Mamy dla ciebie pyszną zupę z tofu, twoją ulubioną, prawda?

– Straszny…? Interesujące…– szepnął prawie bezdźwięcznie, kompletnie ignorując jej wesołą paplaninę, a w jego oczach pojawił się niebezpieczny błysk. Zanim April zdążyła zareagować, odwrócił się do nich plecami i westchnął przeciągle na odchodnym. – Wybacz, ale zjem później, Konako.

Opuścił szybkim krokiem pomieszczenie, nie mogąc dłużej znieść widoku tej irytującej, piegowatej dziewczyny, ubranej dziś w wyjątkowo paskudną, staromodną sukienkę.

Lekko zawiedziona April patrzyła jeszcze przez chwilę na jego oddalającą się sylwetkę, zachodząc w głowę dlaczego był do niej tak wrogo nastawiony.

­– Chyba go zdenerwowałam. – April zwróciła się do podminowanej Konako i rozłożyła bezradnie ramiona. – Już nie wiem, jak mam do niego dotrzeć. Przepraszam, że naraziłam cię na nieprzyjemności.

Konako skinęła półprzytomnie głową i wróciła do mieszania w garnku.

– April… Proszę, uważaj co mówisz w obecności panicza Seijurou – odezwała się szeptem, zerkając na nią znad wonnych oparów. – On bardzo nie lubi, gdy ktoś mu się sprzeciwia…

April oparła się plecami o chłodną ścianę i zaczęła analizować każdy szczegół osobowości Seijurou, który zdążyła poznać. Z tego co zaobserwowała był dobrze ułożony i trzymał się konwenansów, ale też w pewnych sytuacjach emanował specyficznym rodzajem biernej agresji. Był chłodny i zdystansowany, ale intuicja podpowiadała jej, że posiadał też bardziej wrażliwą, ludzką stronę. Może to przez sposób, w jaki patrzył na obraz swojej matki… Albo ten moment, gdy uchronił ją przed upadkiem ze schodów. Nie wierzyła w to, że może być całkowicie złym człowiekiem.  

Zwykle potrafiła czytać z ludzi jak z otwartej księgi, ale tym razem natrafiła na jedną, wielką zagadkę. Zagadkę, która była pełna niezrozumiałych sprzeczności, utrudniających dotarcie do prawdy.

Czasami jednak bywało tak, że prawda, nawet ta najskrzętniej ukryta, była tak prosta i zwyczajna, że dostępna na jedno wyciągniecie ręki. 

I gdzieś w głębi serca April czuła, że znała tę prawdę od momentu, gdy ich oczy spotkały się po raz pierwszy.

Zagadka była po prostu bardzo, bardzo nieszczęśliwa.

­– Podjęłam decyzję, Konako – odezwała się po dłuższej chwili a jej głos był  przepełniony niespotykaną determinacją – Uratuję tego chłopaka, choćby nie wiem co. Chcę, żeby Seijurou Akashi znowu cieszył się życiem.  

--------------------------------------------------------

Jest numer 4! 

Seijurou chyba bardzo lubi niepostrzeżenie pojawiać się za czyimiś plecami! Może pozazdrościł Tetsu jego umiejętności? :) 

To tyle ode mnie na dziś, miłego czytania!

Mam nadzieję, że się spodoba. 

Ciao!